زبلی ایرانی

صفی ده متری ست و پس از اینکه چند نفر دیگر سوار تاکسی می شوند و می روند،دیگر جلوی من کسی نمانده و عنوان پر افتخار نفر نخست صف نصیب من شده.همگی خوشتیپ و ارایش کرده اند و سنگینی نگاهشان خبر از غور در بحر تفکر دارد.ولی از خوش شانسی،دیگر از تاکسی و ون خبری نیست و مسافرانِ منتظر هستند که به انتهای صف اضافه می شوند.طول صف زیاد شده و آرامش پیش از طوفان را حس می کنم .می توانم حدس بزنم که پایه های رفتارهای متمدنانه ایرانی با این صف دراز سست شده و عن قریب است که با ورود یک ون،نظم صف بشکند.در همین اثنا ون سبز رنگ، از دور رخی نشان می دهد و نزدیک می شود.هوار "دانشگاه" راننده که بلند می شود؛ ناخودآگاه جمعی بر خود آگاه فردی غلبه می کند و جمعیت تا پیش از این متمدن؛مانند رمه گــاوسپندی به سوی در خودرو حمله ور می شوند.؛با این حال غمی نیست که من نفر اولم.دز جنتلمنی خونم بالا می زند و اجازه می دهم دختر خانمی که پشت من ایستاده  نخست برود.بی تشکر می رود و دختر پشت سر او  به تبعیت از او و بعد پسر دیگر و انقدر ادامه پیدا می کند تا اینکه ون پر می شود .خانم دیگری به من می گوید :"آقا میشه بیاید این طرف؟" می آیم این طرف و او هم در کنار راننده ون می نشیند و می روند !؛

احساس بی عرضگی به من دست داده و تعدادی که نتوانستند سوار بشوند دور هم ایستادند.پسری را می بینم که او هم، هم مسیر من است و در حین اینکه سیگار می کشد از دور نظاره گر رفتار گله وار است.هم دردیم و به من می گوید که : "دانشجو ها رو نگاه کن"کمی در کنارش می ایستم  و حرفهای روزمره می زنیم.از حذف یارانه ها و مشکلات مردم. مجددا به صف می روم تا ون بعدی بیاید.ولی او همان دور ایستاده و سیگار می کشد.ون دیگری می اید و من نفر نهم هستم.همه سوار می شوند و نوبت سوار شدن من که می شود می آید و سیگارش را خاموش می کند و از  راننده می پرسد "دانشگاه؟" و می رود که سوار بشود.سرش تنها ده سانتیمتر با سر من فاصله دارد.به اعتراض می گویم:

ـ آقا

کمی نگاهش می کنم و او خودش را به کوچه علی چپ زده

ـ اِ آقا نوبت شماست؟

این را در حالی می گوید که به زور دارد من را به عقب می راند تا سوار بشود

ـ نه آقا سوار شو برو،نوبت خودته

 

ـ بیا سوار شو،بیا،بیا

ـ نه آقا،سوار شو برو،ماشین هست با بعدی میام من