بالقوگي پدركي،پدركي بالقوگي

دستان ظريف دخترك كار خودش را كرد.آن دستان سفيد و بي نهايت ريز كه من مانده بودم كه در عين كوچكي،چطور آن طور ظريف هستند،دستاني كه با آستين پيراهن من بازي مي كردند.دخترك روي پاي مادرش نشسته بود.هفت و يا هشت ماهه به نظر مي رسيد،حداكثر نه ماهه.زير لب غرولند مي كرد.كنجكاوي و كلافگي را با هم داشت و نمي دانم چه چيزي سبب حساسيت اش شده بود كه چند باري پشت سر هم عطسه كرد،آن هم در حالي كه با دست راستش آستين دست چپ من را گرفته بود.مادرش وسط و من در كناره نشسته بودم و آستين پيراهن من بزرگترين تفريح ده دقيقه همسفري ما شده بود.اَچي ي ي ي...حتي عطسه هايش هم كوچك بود و پاك.مثل خودش

فكر كنم كه پيش از اين گفته بودم كه در بين آشنايان و اقوام ما به ندرت سر و كله كودكي پيدا مي شود.حاصل اين شده كه وقتي ونگ ونگ بچه اي بعد از نه ماه در آمد،سريع همه هجوم مي برند تا دستي به ضريح تنش بكشند و كمي ور بروند تا عقده گشايي كنند.گهگاهي هم كه ميل به آغوش كشيدن كودك و يا نوزادي و يا به زور حرف كشيدن بالا مي زند به دست و پاي آشنايان و اقوام دور مي افتيم تا دلي از عزا در بياوريم و در ميان كودكي كه مادري شاغل دارد در الويت قرار دارد !

اما راستش را بخواهيد من عقده سر و كله زدن با بچه ها را آنطور كه مي خواهم در دل دارم،خودم اخرين بچه بودم و همزمان با بزرگ شدنم حال و هواي تكثير هم از سر نزديكان افتاد و داغ سر و كله زدن با بچه ها آن طور كه دلم مي خواست به دلم ماند.اگر هم زماني مي يافتم مدام زير نظر بودم.يا كسي در نوبت بود و يا وقت تنگ بود و خلاصه آنكه موقعيت جور نشد كه آن طور كه ميل دارم رفتار كنم.شك دارم كه چيزي كه مراد دل من است با موقعيت هايي اين چنين كه گاه گاه بدست مي آيد برآورده شود.چنان موقعيت هايي جز در مواقعي كه رخت پدري برازنده ات شد گيرت نمي آيد

دوست دارم زماني كه سخت گرم بازي كردن با ابتدايي ترين اسباب بازي هايش است،رو در رويش بنشينم و حين بازي با او صحبت كنم.او هم در حين بازي كردنش گه گاهي به روي من نگاه كند و من دل خوش كنم كه او حرف هاي من را مي شنود.اسباب بازي هايش را بدستش بدهم و من هم براي لمحه اي فراموش كنم كه سالها از اين ايام گذشته و بشوم همدم و هم بازي او

دوست دارم شبانهنگام كه چشمانش سنگين شده بر بالاي بالينش بروم و در چشمانش كه سنگين شده اند نگاه كنم.او هم كه پلك هايش سنگين شده هي پلكش به نشانه خواب به پايين بيفتد و سرتق سرتق در برابر خواب مقاومت كند و من به انتظار بنشينم و نظاره گر باشم كه چگونه مقاومت بي حاصلي مي كند.انقدر نگاه كنم تا اينكه آن پلك ها سنگين شوند و  چشم ها در خواب فرو روند.مخصوصا ً اينكه طاق باز خوابيده باشد و دستانش بالاي سرش ببرد(خودم هم هميشه اين طور مي خوابم).انزمان من هم انگشت سبابه ام را بين دستش ببرم و او آرام بگيرد اين انگشتم را و همين يك دانه انگشت پر كننده حجم كوچك دست كوچك اش باشد.كه من چقدر اين حجم كوچك را دوست دارم

دوست دارم كه دهانش را بو كنم،مخصوصا ً بعد از زمان شيرخوردن،و كف دست هايش،كه كمي ته بوي شكر مي دهد و بعد سرش را جلو بياورم و بيني ام را در ميان موهاي كم پشت و ملايم و نازك اش ببرم و چشمانم را ببندم و فقط بو كنم.

دوست دارم كه زمان استراحتش،با انگشت سبابه ام تمام چين خوردگي هاي حاصل از فربگي كودكانه صورتش را حس كنم،چين خوردگي مچ دستش را،انحناهاي لپ هاي بزرگش،و چين خوردگي هاي دم پاهايش راو اگر شد نرم و ارام،يك گاز كوچك از دست و يا پاهايش بگيرم *،واي كه نرم و نازك گاز گرفتن نوزادان خوش اخلاق چه لذتي دارد

اوه...من چقدر نقشه ها در ذهن دارم كه تا به حال عملي نشده،تا همين جايش را كه نوشته ام كمي طولاني شد.باقي بماند براي بعد.

*اين عادت در اجناس ذكور خانواده ما ارثي ست،به زودي علتش را خواهم نوشت

·         پ.ن : چقدر خوب شد كه وبلاگ تازه را راه انداختم،اينجا راحت تر مي توام بنويسم،اينجا راحت تر مي توانم از احساسات خودم بنويسم

·         پ.ن.٢:ما آنقدر هم كه نشان مي دهيم سنگدل نيستيم...