خاطرات انهدام

پسرخاله ام را كمتر مي توانم ببينم.پاييز و به دنبالش درس و دبيرستان آغاز شده و او چنان در تنگناهاي تحصيلي مانده كه تنها زمان باقي مانده فراغت از دبيرستان را بايد به خواندن كتابهاي درسي گوناگون سپري كند و زمان كمتري براي صله رحم دارد.مسئله حادتر هم مي شود ؛ وقتي مي بينم پسر دايي ام هم امسال وارد دوره سوم تحصيل – دبيرستان – شده و همان راهي را بايد طي كند كه ما رفتيم.در ديدارشان نمي توانم تحقيرم را نسبت به درس و مشتقاتش پنهان كنم و در احوال پرسي مدام از :،سربازي ،سرباز خانه،آغل و... از آنها پرس و جو مي كنم.راستش را بخواهيد كلافه ام مي كند وقتي مي بينم پرت و پلاهايي كه ما با دست باز مي خوانديم و دغدغه كمتري از سايه شومشان بر زندگي مان داشتيم،امروزه - پس از چند سال – ايشان با شدت بيشتري  بايد در آن مرداب ها دست وپا مي زنند.آنچنان اوقاتشان پر شده كه به سختي مي توانند كتابهاي غير درسي بخوانند و يا فيلم ببينند و يا پي ِ تفريح و يا ورزشي را بگيرند.تا ساعت سه دبيرستان و هر روز هفته كلاس هاي زبان و... و در انتها كتابهاي كمك درسي ِ متعددي كه براي چيره دست شدن بايد بر اينها مسلط شد.از خود درباره درس هاي كه مي خوانند – و من با شدت كمتري خوانده ام – مي پرسم و جوابي نمي يابم.

چرا بايد هفت سال زبان خواند و در آخر نتوان يك جمله مناسب انگليسي دست و پا كرد؟چرا بايد عربي خواند وقتي كه حتي در داخل كشورهاي عربي زبان،اين زبان رو به زوال است؟چرا بايد در انواع و اقسام آرايه هاي ادبي دست و پا زد در حالي كه هيچ گاه به كارمان نمي آيد؟چرا پس از سالها انشا نويسي تا اين حد در نوشتن نوشته اي شبه ادبي  دانش آموزان ضعيف بودند و...

 اينكه سالهاي درخشان و ارزشمندي از زندگي ام در مدرسه سوخته،خاطره اي دردناك در تارك زندگاني من است،اما دلم مي سوزد زماني كه شاهد آنم كه اين سيستم ناكارآمد و پوسيده كه ما گرفتارش بوديم،امروزه بيشتر و قوي تر از پيش، نسل فعلي را اسير خودش كرده.همچو آتشي شده كه روز به روز دامنه و حرارت سوزاندنش بيشتر و بيشتر مي شود.

او در دبيرستاني درس خوانده كه من خواندم.مي دانستم كه تعدادي از معلم هاي دبيرستاني كه در آنها درس مي خواندم از نظر درآمد جايگاه مناسبي دارند.نوش جانشان و ما از اينكه اين پول ِ ناشي از كنكور و آموزش درس هاي كذايي راهي ِ حساب بانكي شان مي شود دادي نداشتيم.حقشان بود،لابد !.از او در مورد معلم هاي مشتركمان مي پرسم و قياس مي گيرم با زمان خودمان و ميبينم چقدر درآمد هايشان فربه تر شد.چند تايي از آنها خودروهاي پنجاه و شصت و حتي هفتاد ميليوني دارند ! با اكراه مي گويم نوش جانشان باز هم ! ولي وقتي اساتيد مسلم دانشگاهي را كه ميبينم كه در خريد يك پرايد دست و پا مي زنند دلم مي سوزد.يكي از اساتيد كه با ما گرم گرفته بود از در ِ درد و دل در آمد وحرص و بغضش را گفت كه از فرط بي پولي نتوانسته بود به سويس برود تا كنفرانسش را ارائه بدهد.ياد معلم هاي باسواد پياده مي افتم و به اين فكر مي كنم كه ما در برابر اين سيستم آموزشي مسموم،اين پير ِ فرتوت ِ فربه عاجزيم و چطور سالهايي از عمر گــــِـران را به اجبار پيش پايش ذبح مي كنيم.