بر باد بسپار

ذهنم درگير است،دوستم اصرار دارد كه بايد به آن استراحتي بدهي.راست مي گويد،غالبا ً در همين مهر ماه،هر سال يك و يا دو هفته اي مطالعه را كنار مي گذارم و مي زنم به بي خيالي،يا به سفري مي روم،يا با دوستانم گرم مي گيرم و نقشه هايي از اين دست.امسال ولي نبوده و جايش خالي ست.چند روز پيش ،پس از انكه به زور پتو، شب سرد پاييزيِ با پنجره باز را صبح كردم،صبانهنگام و در سرماي اتاق،پتوي تا شده را در سبد لباس هايم گذاشتم،چند روز پيش اش هم با ليوان خالي و قندان به اتاقم رفته بودم ،به اين گمان كه ليوان لبالب چاي است و چندي پيش تر هم در حالي كه گوشي ام دستم بود دنبالش مي گشتم.فهرست بلند بالاتر هم مي شود،كلماتي كه به دنبالشان مي گردم و گاهي ذهنم ياري ام نمي دهد. با اين حال در برخي قسمت ها توانايي ام به طرز قابل ملاحظه اي بالاتر رفته،خيلي از متن ها را در لغت به لغت با حفظ صفحه به ياد مي آورم و...

خلاصه آنكه تعادلي كه داشتم بر هم خورده و مي كوشم تا به تعادل ديگري برسم.چيزي كه بيشتر فكرم را مشغول كرده بي تفاوتي چشمگيري ست كه در وجودم رخنه كرده .پيش از اين هم در مورد اش نوشته بودم.ولي رخت بر نبست كه هيچ،حاد تر هم گشته.نه ديگر غم هاي سنگين دارم و نه شادي هاي پايدار.در شب شادي و عقد دوستم لبخندي تصنعي را بر لب داشتم،طوري كه دوست ديگرم كه پس از چند سال مرا ديده به اعتراض مي گويد كه : تو چرا انقدر سيخ شدي؟هيچ حسي نداري؟ و دوست ديگرم كه براي گوش ها و زمان من براي شنفتن درد اش دندان تيز كرده از پديدار نشدن حالات غم من متحير مانده.

در وجودم دو نيروي متخاصم در جنگ هستند.يكي كه در تلاش است مرا دمي مسيحايي بدمد،زنده تر كند،حالات متعدد برايم به ارمغان بياورد،خنده هاي شكم سيري و غم هاي رسوب كرده،و ديگري كه حلاوت اين آرامش راهب مآبانه به دهانش مزه كرده و مرا هول مي دهد كه بر اثبات بيش از پيش اش بكوش.عقل ام دومي را بيشتر مي پسندد.احساس مي كنم كه در حالت دوم احساس ها پايدار تر و تيرگي ها و سنگ اندازي ها بر سطح بركه ي ِ ذهن بي اثر تر است.حالا درمانده ام كه خودم به نفع كداميك وارد گود بشوم و ديگري را از كارزار برانم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن: شايد گزينه دوم كار آمدتر باشد.پس از جدل كم حاصلي كه بين من و يكي از دوستان پيش امده،او تعدادي خصائص مذموم براي من شمرده..زماني كه نظرش را خواندم در همين احوالات بي تفاوتي سه يا چهار دقيقه صبر كردم كه آرامشم بدست بيايد و بعد شروع به نگارش باقي نظرم كردم.به اين فكر مي كنم كه اينكه توقع نداشتم او چنين بگويد باعث شد سه يا چهار دقيقه كلافه بشوم،در بحث هاي كلامي سه و يا چهار دقيقه زماني طولاني ست و مي تواند به ضرر طرف غافلگير شده بينجامد.بايد تلاش كنم كه حرف هاي ديگران ابدا ً در من اثر نكند.

پ.ن.٢:نوشته هاي بلانش ( رژ لب قرمز) را از دست ندهيد.خوب مي نويسد و موسيقي پس زمينه وبلاگش زيباست.

پ.ن.٣:از دوستان خواهش دارم كه چنانچه نظرات من اسباب ناراحتي شان مي شود اطلاع دهند.

پ.ن.٤:لينك اصلي عكس