بچه هاي كوه تاراك

نمي دانم از سياست هاي ديكته شده حكومت در سالهاي دور بر «صدا و سيما » بود و يا جو حاكم بر سازندگان انيمشن در آن سالها در سيطره كامل اين سبك انيمشن ها و كارتون ها چنين اجباري را تحميل مي كرد،نمي دانم.اما يك آرزو را خوب مي دانم كه ديدن يك كارتون ملايم و شاد در آن روزگاران بر دل ما ماند.نقش اول هاي كارتونها، همه غرق در فلاكت و بدبختي بودند،طوري اين روال برايمان عادي شده بود كه باور نمي كرديم در كارتوني بتوانيم پدر و مادر كودكي را در كنارش ببينيم.يا پدرش مرده بود و مادر و يا هر دو،يا اگر هم اين دو بودند روال به گونه اي به پيش مي رفت كه جان يكي يا هر دو در ميانه راه گرفته مي شد.

«پرين» كه در بي خانماني همتا نداشت و ما بي خانماني را با پرين شناختيم،«حنا» دختر مزرعه كه از شروع تا پايان كارتون فقط مي توانستي غم و غصه او را بخوري و با او احساس هم دردي كني،«كوزت» كه بينوايي يگانه بود و دختران «تنارديه» در همان عالم كودكي خاري بر چشمان من بودند،«سباستين» پسر كوچك كه تنها همدمش  سفيد سگش «بل» بود،«هايدي» كه بي والدين گذران عمر مي كرد و نزد پدربزرگش زندگي ،«زنان كوچك » هم اگر پدر و مادر داشتند آنقدر بدبختي بر سرشان از در و ديوار مي رسيد كه ديگر اين نعمت هم به چشم ما نمي آمد،«بابا لنگ دراز» هم بود،جودي را مي گويم،با آن آهنگ شاد ابتدايي اش كه زنگارش هنوز هم در حين نوشتن در ذهنم نواخته مي شود،در اين مورد ديگر خيال ما راحت شده بود كه در يتيم خانه بزرگ شده بود و رنج مردن پدر و مادرش را نداشتيم،چه او حداقل يك بابا لنگ دراز همدم وغمخوار داشت  كه به او نامه اي بنويسد و غريب تر از همه حيوانات بودند كه انها هم دست كمي از انسانها نداشتند،«هاچ» كه عمري به دنبال مادرش بود و«جكي» و «جيل» دو توله خرس كه مادرشان را همان ابتدا از دست دادند،صحنه اي كه مادر اين دو توله را كشتند حتي با همان روح و روان كودكي ام هيچ گاه فراموش نمي كنم و رنج هايي كه از انسانها به دو توله خرس مي رسيد و...

در اين ميان چند تايي بودند كه بار سنگين شادي را بايد آنها به دوش مي كشيدند،نظير «پسر شجاع» و يا «مـــِــمـــُــل» و نمونه هاي اندك ديگر. يكي را بيشتر از همه دوست داشتم و شيطنت پسرانه ام را ارضا مي كرد و آن هم «چوبين » بود . اكثر اوقات هم مادرم به دليل خشونت كودكانه اي كه درش بود مرا شماتت مي كرد كه “ اين چيه نگاه مي كني ؟“ و من سرتق سرتق باز هم از پاي تلويزيون جـــُم نمي خوردم.لابد مي ترسيد خشونت ناچيز اش برايم بد آموزي داشته باشد

گاهي به اين فكر مي كنم واقعا ً چه دليلي داشت كه اين هجمه عظيم كارتون هاي غمگين و سنگين را راهي ِ خانه ها كنند؟آن هم در حالي كه اكثريت والدين خود – مخصوصا ً مادرانشان – را از دست داده بودند.حال و هواي پس از جنگ بود كه تلاش مي كردند نبود پدران و مادران بسياري از كودكان را در خانه ها طبيعي تر جلوه دهند؟مي خواستند از همان كودكي ما را با غم هاي بزرگ آشنا بكنند؟مي خواستند ما را با اندوه محشور كنند؟

هر چه كه بود حسرت يك دل سير،شاد و سرزنده پاي تلويزيون ماندن بر دل ما ماند.به زار كلي جنب و جوش و شيطاني و شيطنت،خودت را سر حال مي كردي،بعد ديدن اين كارتون ها مثل پتكي بود كه بر سرت كوفته مي شد،ديگر رمقي براي شادماني ات نمي ماند.با اين حال خودم هم نمي دانم كه چرا اين طور شگفت انگيز اين كارتون ها را با همه ِ غم هاي بزرگشان دوست دارم.گوشت و خون شده اند و در بافت بدني ام حل شده اند.هيچ تلاشي هم براي به دور ريختن شان ندارم.

چند روز پيش دوباره «بچه هاي كوه تاراك » را گذاشته بودند.«جكي» و «جيل » را ديدم و تجديد ميثاقي با گذشته كردم.ولي راستش را بخواهيد تمالي به بازبيني شان ندارم.همين جا در خاطره بمانند عزيز ترند.در گذشته بودنشان را بيشتر دوست دارم

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن.١: دلم براي روزهاي كودكي تنگ شده، غم بود،اما ...كم بود

پ.ن.٢:سالگرد فرهاد نزديكه،شايد پست بعدي راجع به او بنويسم

پ.ن.٣:اگر از خواندن اين پست كمي تيره حال شديد اين پست كاسني مي تواند سر حالتان بياورد.اين پست فندق هم خنده دار بود