دله ساز خانه هامان

شش و پنجاه دقیقه صبح است.گوشی ام زنگ می زند،آرلارم اش است؛ به نشانه اینکه بیدار شو برو کتابخانه.اما هوا سرد است.خیلی سرد است.حتی برای همچو منی که انواع و اقسام بلوز و شلوار و جوراب و لباس های گرم را می پوشم تا مبادا در زمستان جور رفتن به طبیب خانه بکشم هم بسیار سرد است.می روم که چای بگذارم و بساط صبحانه را آماده کنم.سر و صورت هیچ کس پیدا نیست و خانواده به زیر چند لایه پتو رفتند.هوای خانه آنقدر سرد است که چیزی نمانده بخار از دهان بیرون بزند.برق قطع شده و همه چیز از کار افتاده،از جمله پمپ شوفاژ خانه و پمب آب.نه آب،نه برق،نه گرما،بازگشت به یک قرن قبل.به کنار اکواریوم می روم که دمای آب چقدر سرد شده.کمی دیگر سرد بشود همه ماهیان می میرند و گیاهان آبی سرما می زند و زرد می شود.هم درس دارم،هم کار دارم،ولی امکان هیچی نیست.کاری از دستم بر نمی آید.با وجود بی آبی و بی برقی نقدا رفتن به زورخانه هم تعطیل است،حمام که جای خود دارد.از زور سرما دوباره به پتویم پناه می برم که حداقل کمی از گرمای تنم را در خودش دارد.می خوابم.یک ساعت دیگر ،هوا باز آنقدر سرد است که کاری نمی شود کرد.دو ساعت دیگر،سه ساعت و

...

دزدی، دیشب همزمان با اینکه همه خوابیدند،سیم های تیره برق را فله ای دزدیده و برده. و مصیبت هایش مانده برای ما.دزد که نمی توان گفت،دله دزد.بعید می دانم که این مقدار سیم ارزشی داشته باشد که به ریسکش بیرزد.درد اما از کار دزد نیست.از کوتاهی ِ عده ای ست که پایه های زندگی شهری را آنچنان سست می زنند که با هر لرزشی تق و لق شود.در کمتر کشوری از جهان سیستم برق رسانی توسط تیربرق صورت می گیرد.تصویر شهر های بزرگ جهان از تیره برق خالی ست.تیربرق ها آسیب پذیری بالایی دارند،هم در برابر باد و باران و طوفان،هم دزدی،هم فضای شهر را زشت می کنند  و هم در برابر برخورد ها آسیب پذیر است.آن کسانی هم که خانه می سازند شایسته شماتت اند.بلوکهای خانه خوب چیده نمی شود و لا به  لایش درز هایی پیداست،عایق بندی اش خوب صورت نگرفته،لوله کش های کاملا دقیق لوله کشی نکرده و دور و بر لوله ها کمی خالی ست.شوفاژخانه عایق بندی نشده،پنجره های کمتر خانه ای دو یا سه جداره است،و چون معمارها خانه ها را طراحی نمی کنند معمولا تعداد پنجره ها تناسبی با میزان نور مورد نیاز ندارد و گرمای زیادی در خانه ها هدر می رود،سقف های خانه ها  خوب عایق بندی نشده است،پنجره ساز ها شیشه ها را به بدنه کاملا کیپ نمی کنند و سوز و سرما به داخل خانه ها می اید،شومینه ها مهندسی ساز نیست و میزان گرمادهی با میزان سوخت مصرفی تناسبی ندارد،به همین جهت خیلی ها (مثل ما) شومینه را در زمستان ها می بندند که شرش از خیرش بیشتر است.قوانین تصویب می شوند ولی متولیانش از زیر اجرایش شانه خالی می کنند.مهندس ناظر با بساز و بفروش ها ســَر و ســِر دارد و همه اینها با مسئولین شهرداری..خانه ها با کمترین هزینه ها ساخته می شوند،ولی هزینه های آب و برق و سوخت اضافی اش به خریدار ها تحمیل می شود.

دیدن تصویر حرارتی خانه های ایرانی با منازل خارجی شاید بهتر چنین چیزی را نشان بدهد.در حالی که در آنجا ،در رفت حرارت از پنجره ها صورت می گیرد در اینجا تقریبا سقف وپنجره و در و دیوار همه دست در دست هم دارند و از منفذ های خانه ها حرارت به سرعت خارج می شود.مضاف بر این کمتر پیش می اید که مردم  تمایلی داشته باشند که در خانه ها شلوار و جوراب و بلوز بپوشند.تصور عامه بر این است که در زمستان هم باید نظیر تابستان در خانه شان ملبس شوند.

دله دزدی فراگیر سبب می شود که خانه ها مهندسی ساخته نشود.بنا از کارش می دزدد،معمار نیز هم،مهندس ناظر کوتاهی می کند،بساز و بفروش به فکر بساز و بنداز است،عایق بندی خانه ها جدی گرفته نمی شود،شهر های ما علاوه بر زشتی مفرط خانه هایی به شدت آسیب پذیر دارند.تصور کنید سرمای اروپا و یا امریکا برای چند هفته ای مهمان شنزار جهان سومی ما باشد،چه خواهد شد؟

احتمالا تعداد زیادی هلاک می شوند و تعداد بیشتری می چان و لوله های گاز خالی می شود و متولیانی که گیج می زنند.تصویر بهتری به ذهنم نمی رسد.
راستی اگر زلزله هائیتی،سیل استرالیا،سرمای اروپا و آمریکا اینجا بیاید چیکار می کنیم؟خوب فکرش را می کنم می بینم که کم خوش شانس نیستیم که از دانه های سفید زیاد خبری نیست

پ.ن.:خوشبختانه تا کوچ ما از این آشیانه چیزی نمانده

 .