روانهای تگرگ خورده

کمتر چیزی نظیر تگرگ به نهال درخت آسیب می رساند. دانه های تگرگ چند گرمی در لایه های بالایی جو شکل می گیرند ؛در مسیر سقوط مدام شتاب گرفته تا به حد نهایی سرعت ممکن برسند.با سرعتی سرسام آور به ساقه و شاخه و شکوفه نهال برخورد می کند،شکوفه ها و شاخه های نازک تر می شکند و تنه اش زخمی می شود.خراش های پدید آمده در ساقه اما به مرور زمان از بین نمی روند .عید سال گذشته ،زمانی که به نیت دیدن درختان شکوفه کرده تفرجگاه فامیلی یکی از دوستان رفته بودم،در حین اینکه سخت نظاره گر شکوفه ها بودم از زخم های عمیقی که بر تنه درختان قابل مشاهده بود متعجب شدم،علت را که جویا شدم می گفت که در بهار سال هفتاد و سه،به ناگهان تگرگی در گرفته بوده است و این زخم های عمیق،میراث آن دوران است،زخم های کوچک آن زمان،بدل به جای دریدگی بسیار بزرگی شده بود که در مرز هایش برجستگی گوشت آلودی داشت


ضمیر ناخودآگاه انسان درست نظیر آسیب پذیری نهال درخت است که زخم ها کوچک در کودکی  آثار بزرگی در بزرگسالی بر جای می گذارد و هر شوک عاطفی و یا اشفتگی های ِسمعی و بصری ردی چنین بر روان انسان می گذارد.در کودکی زمانی که برنامه محدود کودکان به پایان رسید،یکبار ،علی رغم میل باطنی و از زور حوصله ی ِ سر رفته، به پای یکی از سریال هایی نشسته ام که موضوعی تاریخی داشت. صحنه ای چنین بود :جادوگری که در میدان شهر معرکه گرفته بود توسط سواری نظامی به یکباره سرش قطع شد و جلوی پایش افتاد،تن جادوگر اما مدام این طرف و آن  طرف می رفت تا اینکه در نهایت در خاک غلتید.این منظره چنان در حافظه من حک شده که گویی نقشی بر ستگی آرام گرفته و گذر زمان از کیفیت آن نکاسته و برای مدتها روان من را می ازرد؛و این تنها مورد نیست و موارد متعددی در خاطراتم از فیلم هایی دارم که ترسناک بودند و من در کودکی مشاهده کرده بودم و شبهای متوالی خواب از چشمانم رفته بود.

اعتراض من از این جهت است که چند سالی ست که من منتظر هستم که سیمای وطنی در پخش برنامه ها و یا سریال هایش،کنج صفحه علائمی بگذارد و مشخص کند که این برنامه ای که در حال پخش است مختص چه رده ای از سن هاست؛کودک و یا نوجوان و یا بزرگسال .و یا دستکم پیش از پخش سریال ها هشدارهایی به خانواده ها بدهد که سریال و یا فیلمی که نشان داده می شود آیا به درد بازه سنی کودک و یا نوجوان حاضر می خورد یا نه.برای رسانه ای که داعیه اصلاح و تربیت دارد  این حداقلی از مقدار توقع است.از شبکه های ماهواره ای چندان توقعی نمی توان داشت،بسیاری از این شبکه ها بیشتر در آمد اقتصادی را نشانه رفتند تا ارتقای فرهنگی را.

جدای از این بسیاری از پدر و مادرها نیز شایسته شماتتند که به این درجه نازل از آگاهی نرسیده اند که کودکی که عهده دار تربیت اش هستند را به تماشای چه چیزی تشویق می کنند. توقع می رود حداقل پدر و مادر ها در این زمانه آگاهی بیشتری داشته باشند، آن هم درست زمانی که فضاحت و ناکارآمدی نظام اموزشی را می بینند .جایی از زبان مادری می شنیدم از اینکه فرزندش تماشاچی پر و پا قرص فارسی وان است ابراز خرسندی می کرد

ضمیرناخودآگاه هر کودک نهالی ست که به مرور زمان تناور می شود.کسی الزاما آن را همانگونه که می خواهد نمی تواند شکل بدهد.این کودک است که تصمیم می گیرد بنا به دیده های روزانه در خانواده و اجتماع و رسانه ها آن را شکل بدهد.به هر میزان که داده های اجتماعی و تربیتی  بهتر باشند کودک فعلی و فرد اینده عنصر موثرتر و بهتری در جامعه خواهد بود.

روانشناس و روانکاو نیستم و مطالعه ام در این زمینه محدود بوده است.اما حدس می زنم که مشاهده تعداد زیادی از سریال ها و کارتون های غمگین و مایوسانه در زمان کودکی،نسل فعلی را برای افسرده شدن به شدت مستعد کرده است.جدای از اینکه شرایطی که در جامعه حکمفرماست نسل ما نیز مستعد افسرده شدن هستیم.سیل بلاگ های مایوسانه ای را که در این مدت خواندم گواه می گیرم.اینکه نسل فعلی در آینده در چه احوالاتی باشند را زمان مشخص خواهد کرد