و عدالت اجرا شد

برای کشوری نظیر پاکستان،همین که چند صباحی در رسانه های جمعی حضوری نداشته باشد،نشانه خوبی ست برای برقراری امنیت و آرامش در آن خاک.چه اینکه وقتی در اخبار نامی از پاکستان میشنویم،یا یک بمب گذاری انتحاری در میان بوده است،یا تروریست ها دستگیر شده اند،یا القاعده غلطی کرده و یا طالبان در گود هستند ؛و یا دست آخر اینکه اختلافات قومی و قبیله ای در میان است.خلاصه آنکه وقتی پاکستان هست،خبر خوب نیست و وقتی خبر خوب نیست،یعنی ظلم وتجاوز و خون و اتهام و ترور و ... هست.و دستمایه این نوشته هم خبری ست که رستنگاهش پاکستان است،با این تفاوت که گویا برادران به راستی پاک ِ پاکستانی ما،این بار توانسته اند تعریفی جدید از عدالت ارائه دهند.

قضیه از این قرار بوده است که یک پسر یازده ساله از یک قبیله و با دختری از قبیله دیگر در خیابان ها دیده می شود.قبیله دختر، از نظر طبقاتی گویا بالاتر از قبیله پسر بوده اند.در این بین قبیله ی ِ دختر که آبرو و شرف خود را در مرض تهدید می دیده،بزرگان قبیله را دور هم جمع می کند تا به این وضع رسیدگی شود.پاتال ها دور یکدیگر جمع شده،رای و نظرشان را به شور می گذارند و در یک تصمیم گیری کاملا ً خردورزانه، بنا را بر این می گذارند که تعدادی از مردان بالغ و عاقل با معیار های هموهابیلیس ها،به خواهر بزرگتر پسرک در جمع و البته در حضور پدرش تجاوز کنند تا بلکه اعاده حیثیت صورت پذیرد

تصمیم تایید و اجرا می شود و در روز مقرر،مردان بالغ زحمت برقراری عدالت را بر دوش می گیرند و تکلیف تجاوز به دختر نوجوان را بر جای می آورند.قریب به هزار نفر هم شاهد این دادگاه و برقراری عدالت بوده اند و مجرم - که همانا خواهر پسرک است - همراه با ضجه و زاری به سزای اعمالش می رسد.

ناخود آگاه بعد از خواندن این خبر،بی درنگ به یاد حکایتی** از کتاب " پیامبر و دیوانه " از جبران خلیل جبران افتادم:

یک شب که ضیافتی در کاخ برپا بود،مردی آمد و خود را در برابر امیر به خاک انداخت و همه مهمانان دیدند که یکی از چشمانش بیرون آمده و از چشم خانه ی ِ خالی اش خون می ریزد.امیر از او پرسید :«چه بر سرت آمده؟».مرد در پاسخ گفت :«ای امیر،پیشه من دزدی ست،امشب برای دزدی به دکان ِ صراف رفتم،وقتی از پنجره بالا می رفتم،اشتباه کردم و داخل دکان بافنده شدم.در تاریکی روی دستگاه بافندگی افتادم و چشمم از کاسه در آمد.اکنون ای امیر،می خواهم داد مرا از مرد بافنده بگیری.»

آنگاه امیر،کـَـس در پی بافنده فرستاد و او آمد،و امیر فرمود تا چشم او از کاسه در آورند

بافنده گفت :«ای امیر،فرمانت رواست.سزاست که یکی از چشمان مرا در آورند.اما افسوس ! من به دو چشمم نیاز دارم تا دو سوی پارچه ای را که می بافم ببینم.ولی من همسایه ای دارم که پینه دوز است و او هم هر دو چشم دارد،و در کار و کسب او به هر دو چشم نیازی نیست.»

امیر کـَــس در پی پینه دوز فرستاد.پینه دوز آمد و یکی از چشمانش را در آوردند. و عدالت اجرا شد.

...

پ.ن.1: لینک خبر [کلیک]

پ.ن.2:پیامبر و دیوانه،جبران خلیل جبران،انتشارات کارنامه،بخش «جنگ»

پ.ن.3:پرسشی ذهن را می آزارد:همسایگان مرزی یک کشور،چه تاثیری در دنیای امروز،بر فرهنگ کشوری دارند؟ایا قرار گرفتن در میان عقب افتاده ترین کشور های جهان،می تواند عاملی در در جازدن این خاک باشد؟آیا قرار گرفتن در جوار کشورهای پیشرفته می تواند به پیشبرد کشوری کمک کند؟ و...

بعدن نوشت: ریحانه عزیز،سلامتی تو آرزوی دوستان است،نمی دانم از ما چه کاری ساخته ست،ولی امیدوارم همیشه سالم و سلامت باشی